Aristotel "Nikomax etikası" adlı etik əsərində insan təbiətini rasional və irrasional psixikaya malik olmaqla yanaşı, cəmiyyət yaratmaq, bilik əldə etmək, xoşbəxtlik tapmaq və Allahla bağlı hiss etmək üçün təbii təkan kimi təsvir edib. Daha geniş şəkildə Aristotel hesab edirdi ki, hər bir növün, o cümlədən insanların öz təbiəti var və bu təbiətin yerinə yetirilməsi onun təbii məqsədidir.
Aristotel inanırdı ki, insanlar öz səylərini ən faydalı məqsədə yönəltmək üçün öz həqiqi təbiətlərini yerinə yetirməyə davam etməlidirlər. O, bildirirdi ki, fəlsəfə bu məqsədə rasional ağılın irrasional ruhu öz istəklərini yerinə yetirməyə yönəltməsinə imkan verməklə xidmət edir. Aristotel bu nailiyyəti eudaimonia və ya çiçəklənmə adlandırdı. Beləliklə, Aristotel fəlsəfəyə insanların zaman-zaman sahib olduğu iki ruh olan rasional ağıl və irrasional ağıl arasında bir növ körpü kimi baxırdı. Onun üçün fəzilətlərin tətbiqi öz həqiqi keyfiyyətlərini həyata keçirən insanların ayrılmaz hissəsi idi.
Aristotel insanların təbiətcə ictimai heyvan olduğuna inanırdı və yazırdı: “İnsan siyasi heyvandır”. Buna görə də o deyirdi ki, cəmiyyət insanlar üçün təkcə onların əsl mahiyyəti ilə deyil, həm də insanların özlərini necə qavradıqları ilə ayrılmazdır. Beləliklə, mənlik hissi cəmiyyətin rolu ilə bağlı olduğu halda, Aristotel iddia edirdi ki, insanlar fəzilət praktikası vasitəsilə öz potensiallarını reallaşdıraraq öz baxışlarını formalaşdırırlar, ona görə də fəzilət insanın inkişafının tərkib hissəsidir.
Mənbə: 411answers
Tərcümə etdi: Aysel Qasımova
