Türk rəssam Agop Arad 1913-cü ildə Eskişehirdə anadan olub.
Ailəsi İstanbulda məskunlaşdıqdan sonra fransız kollecində orta təhsil aldıqdan sonra sənətçi daha sonra İstanbul Gözəl Sənətlər Akademiyasına daxil oldu. Burada əvvəlcə Nazmi Ziya Quranla İbrahim Çallanın emalatxanalarında, daha sonra Leopold Levinin emalatxanalarında çalışdı. Parisdəki Frosho Akademiyasında mənzərəli fəaliyyətlərini davam etdirdi.
28 mart 1940-cı ildə Beyoğlu bölgəsindəki İstanbul Jurnalistlər Cəmiyyətinin Liman Paintings Exhibition adlı ilk kollektiv sərgisini təşkil edən və qrupun sənətə baxışlarını bölüşən "News group" a qatıldı. Daha sonra Jurnalistika peşəsinə keçdi (1986-cı ildə Merit Burhan Felek mükafatını qazandı); eyni zamanda rəsm öyrənməyə davam etdi və müxtəlif sərgilərdə iştirak etdi.
Fərqli xüsusiyyət
Rəssam-jurnalist Agop Aradın sənəti, qısa müddətli mücərrəd rəsmlərini nəzərə almasaq, bütün akademik tendensiyalardan az-çox kənarlaşdırıldı. Gücünü şəxsi müşahidələrdən və təcrübələrdən aldı. Fransada işlədiyi Jean Metzinger, kubist meylləri baxımından Agope Arada çox təsir etmədi. Rəssamlıq haqqında ilk biliklərini aldığı impressionist emalatxanaları da sənətinə həlledici töhfə vermədi.
Yalnız Leopold Levinin 1940-cı il nəslinin sənətçiləri üçün şəxsiyyətini tapmaqda müəyyən bir istiqamət göstərən təkliflərindən ilham aldığını söyləmək olar. Bu vaxt, onların xüsusən də bir qrup yeni başlayanların sosial əsaslı bir rəsm çəkmək səyləri sənətkarın şəxsiyyətinə müsbət təsir göstərdi. Bu təsir onu təbiətin gerçəkliyini əks etdirən İstanbul həyatının təfsirinə gətirib çıxardı.
Agop Aradın bu rəsmləri, öyrəndiyi bütün texnika və bədii meyllərdən bəhs etmədən, içəridən bəyəndiklərini etməyə çalışan sənətçiləri (bu arada sadəlövh sənətkarları) xatırladır. Həqiqətən, sənətkarın İstanbulun gündəlik həyatını əks etdirən işi birbaşa müşahidə etmək qabiliyyətinə əsaslanır. Şişirtmədən, çirkləri olmayan rənglərin köməyi ilə gördüklərini kətana çatdırmaq istəyi də Agop Arad sənətinə- Xalq rəsmlərinə xas bir keyfiyyət verdi.
İş və istehsal seqmenti olan İstanbulun orta sinif insanları üçün ətraf mühitə inteqrasiya olunmuş bir həyat təmin etdi, parklarda bu insanların təbii davranışları ilə asanlıqla müəyyənləşdirilən təvazökarlıqla dirildi. Canlılığına və əraziyə qərəzsiz həssaslığına görə insanlara və cəmiyyətə xidmətdə sənət istiqamətini əks etdirirdi. Bu baxımdan, cəmiyyət və ərazi həqiqətlərindən qaynaqlanan və əksəriyyəti 1940-cı illərin sənətkar nəslinin payına düşən sənətkar Cəmiyyətinin ümumi meylləri ilə əlaqələndirilə bilər.
Mənbə: istanbulsanatevi
Tərcümə etdi: Aysu Əsədova
