Bir neçə yüz il bundan qabaq Avropada siyasi fəlsəfədə dominant ideya kralların ilahi hüquqa malik olması fikri idi. Bu, hökmdarların Allah tərəfindən seçildiyini və buna görə də haqlı olaraq hökm sürmək hüququna malik olduğuna əsaslanan konsepsiyası idi.
Təbəələrinin nə düşünməsinin əhəmiyyəti yox idi, padşahlar Allah tərəfindən təyin edilmişdilər və buna görə də yalnız onun qarşısında cavabdeh idilər. Necə ki, Allah öz ilahi müdrikliyi ilə kimin hökm sürəcəyinə qərar vermişdi, eyni zamanda, onların hökmranlıqdan nə vaxt əl çəkəcəklərinə, nə vaxt onlarım öləcəyinə qərar verirdi. Başqa heç kimin monarxın hakimiyyətinin müddətini təyin etmək hüququ yox idi; bu yalnız Allahın iradəsindən asılı idi.
İngiltərə kilsəsi monarxın gücünü vurğulamaq və hakimiyyətini gücləndirmək üçün istifadə olunurdu. Dövlət adamları hər bazar günü öz minbərlərindən padşaha və ya kraliçaya sədaqətini bildirmək üçün xalqı kilsələrinə xəyanət və fitnənin təkcə bu dünyada deyil, həm də axirətdə cavab vermələrinə səbəb olacağı barədə xəbərdarlıq edirdilər. O dövrdə faktiki olaraq hər kəs Allaha və cənnət və cəhənnəmin hərfi mövcudluğuna inanırdı, ona görə də bu, güclü inandırıcı mesaj idi. Kilsə öz mənəvi səlahiyyətindən monarxın təbəələrini itaət etmək üçün istifadə edə bilər, beləliklə, bu kilsə və dövlət arasında ittifaqı möhkəmləndirir və hər ikisinin güc və səlahiyyətlərini qoruyur, onların əsaslandığı sərt sosial iyerarxiyanı gücləndirir.
Mənbə: enotos.com
Tərcümə etdi: Bənövşə Bağırova
